намеснік
тлумачэнне слова:
намеснік, -а, мужчынскі род 1. Асоба, якая замяшчае каго-н. Знайсці сабе намесніка. ▪ Дзед яшчэ з усходам сонца паехаў у раённы пасёлак па новыя вуллі. А.. [Міхалку] пакінуў сваім намеснікам. Якімовіч. 2. Афіцыйная назва асобы, якая замяшчае кіраўніка. Намеснік дырэктара завода. Намеснік міністра. Намеснік па палітычнай частцы. ▪ Старшыню і намесніка чакала ў канцылярыі некалькі калгаснікаў. Шахавец. 3. У 14-17 стст. на Беларусі, Украіне і ў Літве — службовая асоба мясцовага кіравання. 4. Пры Кацярыне II — вайсковы начальнік намесніцтва (губерні або некалькіх губерняў). 5. У царскай Расіі 19 і 20 стст. — правіцель ускраінных абласцей краіны, які меў права вярхоўнай улады і кіраваў ад імя цара. Намеснік цара. Каўказскі намеснік. 6. Памочнік настаяцеля манастыра або давераная асоба мітрапаліта.
Русско-белорусский словарь «Скарнік» | слов в базе: 107141
А Б В Г Д Е Ё Ж З И Й К Л М Н О П Р С Т У Ф Х Ц Ч Ш Щ Э Ю Я
Белорусско-русский словарь «Скарнік» | слов в базе: 112462
А Б В Г Д Е Ё Ж З І Й К Л М Н О П Р С Т У Ф Х Ц Ч Ш Э Ю Я
Тлумачальны слоўнік беларускай мовы | слоў у базе: 96698
А Б В Г Д Е Ё Ж З І Й К Л М Н О П Р С Т У Ф Х Ц Ч Ш Э Ю Я
el-skrynka: lit.serge2@gmail.com